Ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης (331-363 μ.Χ.) κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, τήν ὁποία εἶχε αἰσθανθεῖ βαθύτατα καί τόν θαυμασμό του πρός τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό πολιτισμό, ὅταν ἔγινε αὐτοκράτορας στό Βυζάντιο, ἀποκήρυξε τόν Χριστιανισμό καί ὀνομάστηκε γι’ αὐτό παραβάτης καί ἐπιχείρησε νά ξανα- φέρει πίσω τήν εἰδωλολατρεία, σάν ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους. Στήν προ- σπάθειά του αὐτή ἀπέτυχε. Στήν ἐκστρατεία του ἐναντίον τῶν Περσῶν, ἐνῶ σέ μιά μάχη καταδίωκε τόν βασιλιά τους, ἔπεσε σέ ἐνέδρα, πληγώθηκε καί πέθανε. Πεθαίνοντας, λένε πώς ἔριξε αἷμα ἀπό τήν πληγή του πρός τόν οὐρανό καί εἶπε αὐτά τά λόγια: «Νενίκηκας, Χριστέ, κορέσθητι, Ναζωραῖε». «Νενίκηκάς με, Ναζω- ραῖε», δηλαδή, ἀφοῦ ἐγώ πεθαίνω Χριστέ, παραμένει ἡ θρησκεία σου καί ἑπο- μένως μέ νίκησες. Ἄλλοι λένε πώς τά λόγια αὐτά ἦταν λόγια συγγνώμης πρός τόν Χριστό.
